Platan – ośrodek hipoterapii i programów rozwojowych z końmi

Dlaczego „Platan”?

Platan to imię mojego pierwszego konia. Od niego pochodzi nazwa ośrodka. Dzieci, odkąd pamiętam, mówiły: „Jadę do Platana” i tak zostało. Trafił do mnie z Ustronia jako młodzieniec. Pochodzi z Młodzianowa, ze stadniny koni huculskich. Szybko zjednał sobie rzesze sympatyków. Jego najbardziej jaskrawą cechą jest cierpliwość. Pełen wyrozumiałości potrafi też podkreślać swoją niezależność. Jasno stawia granice. Nie zabiega o towarzystwo, ale wyraźnie tęskni, gdy odległość od stada jest zbyt duża. Daje innym poczucie bezpieczeństwa. Intuicyjnie otacza opieką słabszych. Umie znaleźć swoje miejsce w nowych warunkach. Szybko się adaptuje. Doskonale wyczuwa ludzkie słabości. Zauważam w nim więcej pokory, ale nie pozwala, by go krzywdzono. Potrafi pokazać siłę i temperament. Gdy trzeba kogoś z koniowatych skarcić i tupnąć nogą – zrobi to.

Życie doświadczyło go ciężką chorobą – botulizmem. Kilka lat temu toksyna spowodowała paraliż wszystkich mięśni. Nie mógł stać, jeść, pić, oddychać. Wierzyłam w niego. Ku zaskoczeniu wielu osób poradził sobie z chorobą. Leczenie szpitalne polegało na utrzymywaniu go przy życiu – karmienie za pomocą sondy, tracheotomia i oczekiwanie na właściwe działanie układu nerwowego.

Trwało to blisko miesiąc. Zadziwiająco szybko odzyskał kondycję i zdrowie, którym cieszył się przez kilka lat, aż do kolejnej choroby. Stwierdzono u niego chorobę Cushinga. Chyba powiedział jej stanowcze NIE, ponieważ równie szybko jak poprzednio, zewnętrzne objawy choroby ustąpiły. Wygląda na zdrowego, zadowolonego ze swojego życia konia. Pełnego uporu, mądrości i woli życia. Wspaniale wypełnia swoje zadanie w pracy z dziećmi.  Pomaga ludziom przyglądać się emocjom, toruje im drogę do zrozumienia ich sposobów działania i funkcjonowania w relacjach z innymi.

Dla mnie to koń siłacz z lekko magiczną aurą wokół swojej hardej głowy. Patrzę na niego ze świadomością tego, jak wiele mnie nauczył.